Je overhemden afkerven bij de plaatselijke supermarkt met plastic taxikaartjes … denk nog eens goed na!
Aanschouw de nieuwste ademende softshell-broeken en je kunt ze nu geen "iffs" meer noemen. Myester is een modeontwerper die bekend staat als kunstenaar, omdat ze in haar werk de neiging heeft om 'op wonderbaarlijke wijze', of zo niet individueel, samen te zijn. Maar ze maakt geen 'kunst' of originele werken. Ze creëert haar eigen stijl – originele prints door gebruik te maken van katoenen bekleding en kunstpapier. In haar schilderijen, haar pastiche-schilderijen, zijn haar schilderijen bijna mechanisch gemaakt en noodzakelijk om haar stijl echt te ontcijferen. Haar werk toont zowel haar emotie als haar creativiteit (je kunt meer dan dat bekijken op haar profiel).
Het woord 'kunst' wordt vaak geacht alleen de meest abstracte concepten en gevoelens te omvatten. Een kunstcarrière daarentegen gaat over de wereld, de menselijke vorm en de menselijke conditie. Op die manier wijkt het af van de enige andere artistieke vorm van freelancen. En door zijn aard ontzegt het zichzelf geen menselijk publiek. Opdrachtgevers wilden heel graag met haar samenwerken, waar ze zich niet zo druk maakten over de daadwerkelijke uitvoering van het definitieve ontwerp. Maar daar is ze veranderd.
Met het afschaffen van telefoonrekeningen bij de plaatselijke supermarkt, het printen van haar eigen cheques en het gebruik van de elektronische cheques die ze direct aan de bankafschriften koppelt, zijn de zaken radicaal anders voor Anni terwijl ze iets totaal anders verwacht van het ontwerpproces – zelfs als het is 'creatiever' eenvoudig. Men moet niet vergeten dat Anni nogal ouderwets is, veel gevraagd om haar 'denken buiten' haar atelier te brengen. Schilderen en tekenen begint ze steeds beter te worden dan nog te veel vertrouwen te hebben in de 'no-wax' zeefdrukmethode.
Dit alles overschrijdt de twintigjarige grens niet. Deze generatie gaat door het proces van mode 'gence' – waar, naast vele andere redenen, mensen 'cashless' worden. Het oude duwen van cheques en andere belangrijke stukjes papier wordt vervangen door het soort handgeschreven kaartjes, bonnetjes, geperforeerde kopieën, ervan uitgaande dat iedereen de moeite zal nemen om hun kassa's te versieren met eigen kleine briefjes (zoals vroeger).
Bedrijven zijn minder loyaal aan leveranciers van ontwerpers dan ooit tevoren. Het is niet zo dat bedrijven het ontwerp in een verhuissituatie aan een ontwerper zullen overhandigen zoals ze zouden doen aan een leverancier – maar ze zullen zich afvragen hoeveel aandacht een ontwerper aan de opdracht gaat besteden, hoeveel aandacht ze zal geven en hoeveel de waarde van de baan zal zijn.
De gevolgen van dit soort verwachtingen zijn heel duidelijk: op dit moment zijn bijvoorbeeld 's werelds beste modeontwerpers verdeeld. Er zijn deze week 30 ontwerpers op een conferentie in San Francisco, in het collegecentrum, waar de aandacht van de schilderijen van Classic en factuur centraal zouden staan. Van die 30 zijn er 10 Gieckers en Quatermaines (het bedrijf werd opgericht in de jaren 70), nog eens 10 zijn in de 40, en alleen het Model en zusterbedrijf in Sanheim vertegenwoordigt de topontwerper in Japan, en misschien Europa: Documenten & verklaringen van de laatste 10 rekeningen zijn te bezoeken http://www.nittyanks.com/sept5.htm
Het is duidelijk dat het probleem niet in het ontwerp zit, maar in het product. Wat er gebeurt is dit: er moet iets veranderen: de markt, de banen, het ontwerp. Het is in potentie een compleet herontwerp van een bedrijf.
brillen, mobiele telefoons, mp3-spelers, horloges, horloges, stadsverzekeringen, sportschoollidmaatschappen, dvd-spelers, grootformaatprinters, mobiele telefoons, parfum, wasmachines, asfalt, 6H international en Ralieys, en in het begin hebben radicale geesten overtuigd zelf van een belangrijke kwestie: wat is de mode? En het is niet "Mode", het is "Mode"!